W 1872 realizowana jest decyzja o likwidacji Twierdzy Kołobrzeg. Niwelowane są wały i fortyfikacje, ograniczające do tej pory rozwój miasta, które w zajmowało formalnie nieco ponad 20 hektarów, a więc podobnie jak w okresie średniowiecza. Kołobrzeg nie stracił jednak statusu garnizonowego. Dalej stacjonowało tu wojsko, którego liczba się zwiększała. Na przełomie XIX i XX wieku powstały nowe koszary. W dużej części, zlikwidowano obiekty nad Parsętą, a zbudowano nowe koszary piechoty przy ul. Jedności Narodowej i dla artylerii przy ul. Mazowieckiej. Powstała w ten sposób piękna architektura neogotycka w południowej części miasta. Obok tego, zrealizowano obiekty administracyjne i gospodarcze dla obsługi garnizonu. Na nowy szpital trzeba było zaczekać. Inwestycję zrealizowano na działce przy koszarach piechoty, przy skrzyżowaniu obecnej ulicy Łopuskiego i Jedności Narodowej. Projekt przewidywał jednak, że będzie to również obiekt sanatoryjny, dlatego zakładał wzniesienie obiektu o architekturze uzdrowiskowej, z wieżą zegarową, z otoczeniem zieleni. Na początku, funkcje kuracyjne pełnił jeden oddział, które później stał się „Kurlazarettem”. Szpital został uruchomiony w 1910 roku, a w następnych latach w okresie międzywojennym był stale rozbudowywany. Cały kompleks szpitalny składał się z kilku budynków, leczniczych, administracyjnych i mieszkalnych. Zajmował tereny na południe od dzisiejszego LO im. M. Kopernika, w tym obiekty obecnego Klubu Garnizonowego i kina „Piast”.

Po II wojnie światowej  dawny oddział szpitalny został zaadaptowany na Klub Garnizonowy i kino, obecnie kino „Piast”. Interesujący nas budynek, pełnił natomiast funkcje administracyjne. Później był tam hotel, siedziba prokuratury i areszt.