Szkoła została zlokalizowana w okolicy zbudowanych na przełomie XIX i XX wieku neogotyckich koszar wojskowych. Przy jej budowie wykorzystano idee Bauhausu, zgodnie z którą architektura musi być użyteczna w harmonii ze światem zewnętrznym. W przypadku gmachu szkoły postawiono na przestrzeń i funkcjonalność, a zorganizowanie przestrzeni miało wpłynąć na wydajność i nauczycieli, i uczniów. Jednocześnie wybrano surową bryłę, obudowaną czerwoną cegłą klinkierową. Obiekt zaprojektował architekt Eberhard Snell. Budowa rozpoczęła się 1 września 1930 roku. 3 listopada 1932 roku oddano do użytku klasy, ale budowa trwała do 1 września 1933 roku. Cała inwestycja zamknęła się kwotą 1,187 mln ówczesnych marek niemieckich. Szkoła posiada salę gimnastyczną, a także boisko od strony ul. Łopuskiego i stadion od strony ul. Śliwińskiego (obecnie Stadion Lekkoatletyczny im. Michała Barty). Na pierwszym piętrze znajduje się aula o wymiarach  25,5×16,5 metra. Wyposażono ją w scenę z kurtyną, a także emporę dla zwiększenia liczby osób siedzących. Nad sceną znajdowały się organy, a elektryczny kontuar był mobilny. Instrument miał 2 manuały i 11 głosów. Była to pierwsza taka traktura gry na Pomorzu Zachodnim zainstalowana w szkole. Szkoła była ogrzewana gorącą wodą, a aula i sala gimnastyczna miała ogrzewanie parowe.

 Szkoła przetrwała walki o miasto w marcu 1945 roku. Zajęli ją żołnierze radzieccy. Zwolniona w 1948 roku wraz z nastaniem polskiego garnizonu w Kołobrzegu, została wyremontowana i przekazana do celów oświatowych.